Παρόλο που η Ελλάδα είναι μεταξύ των πρώτων τριών χωρών παγκοσμίως που δημιούργησαν συνεταιριστικές δομές, η Διεθνής Ημέρα Συνεταιρισμών βρίσκει σήμερα τις ελληνικές Συνεταιριστικές Οργανώσεις σε φάση μετάβασης. 

Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια τα μακροχρόνια προβλήματα και τη στρεβλή τους ανάπτυξη. Και, παρόλο που η φύση και οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής αγροτικής οικονομίας επιβάλλουν τη δημιουργία ισχυρών αγροτικών συνεταιρισμών, τελικά έχουμε τον μικρότερο αριθμό συνεταιρισμένων αγροτών, αλλά και τη μικρότερη παρέμβαση των συνεταιρισμών στην αγροτική οικονομία.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα πρέπει να ξεχάσουμε μια για πάντα το συνεταιριστικό μοντέλο οργάνωσης.

Η απάντηση βρίσκεται στην Ιστορία μας, που έχει δείξει ότι όταν οι Έλληνες συνεννοούνται και δρουν συλλογικά, όταν οι παραγωγικές δυνάμεις αυτού του τόπου συνεργάζονται, τα αποτελέσματα είναι μεγαλειώδη.

Σε μία περίοδο, λοιπόν, που το ζητούμενο είναι ο εκσυγχρονισμός και η αναδιάρθρωση του πρωτογενούς τομέα της χώρας, έχουμε ανάγκη από ισχυρές συνεταιριστικές οργανώσεις, που θα είναι σε θέση να συμβάλουν καταλυτικά προς την κατεύθυνση μιας ανταγωνιστικής αγροτικής οικονομίας. Συνεταιριστικές οργανώσεις, ωστόσο, που θα είναι οικονομικά υγιείς και θα λειτουργούν βάσει ευρωπαϊκών προτύπων, με σύγχρονη διοίκηση, χωρίς εξαρτήσεις από το κράτος, προσανατολισμένες στην αγορά και ικανές να αντεπεξέλθουν σε ένα διεθνές περιβάλλον έντονου ανταγωνισμού.

Το κλειδί είναι η αλλαγή νοοτροπίας και η εφαρμογή νέων πολιτικών για ένα συνεταιριστικό μοντέλο που θα προστατεύει τα ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, θα εστιάζει σε φιλικές πρακτικές για το περιβάλλον και, πάνω απ’ όλα, θα στηρίζει τον Έλληνα αγρότη, θα σέβεται τον κόπο του και θα τον πείσει ότι αξίζει να εμπιστευθεί ξανά το μέλλον του σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις.